A COMPARRITIVE STUDY OF IMMANUEL KANT'S EPISTEMOLOGY AND EPISTEMOLOGY OF THERAVADA BUDDHIST PHILOSOPHY
Keywords:
Epistemology, Therav?da Buddhist philosophy, mental developmentAbstract
The objectives of this thesis are 1) Study of Epistemology in the Concept of Immanuel Kant. 2) Study of Epistemology in the Concept of Therav?da Buddhist Philosophy? 3) A Comparative Study of Epistemology in the Concept of Immanuel Kant and Therav?da Buddhist Philosophy. The purpose of this thesis is to compare the concept of the epistemology of Immanuel Kant and Theravada Buddhist philosophy to find similarities and dissimilarities between the two. The information used for the study is from the Tipitaka, Commentaries, textbooks and other documents.
The results of the research were found that: 1) Kant's synthetic a priori knowledge arises from an integration of rationalism's a priori knowledge and empiricism's a posteriori knowledge. However, due to the fact that human knowledge must depend on the synthesizing mind, his knowledge is limited and cannot go beyond his experience in the actual or phenomenal world. 2) The Theravada Buddhist Philosophy is divided into 2 levels:- worldly knowledge (Lokiya nana) and supermundane knowledge (Lokuthra nana). and what is the highest truth. The two kinds of knowledge arise from the development? according to the three kinds of training: precept, concentration and wisdom. 3) The results of A Comparative Study of Epistemology in the Concept of Immanuel Kant and Theravada Buddhist Philosophy were found as follows: Kant believed that sensual perception through the six sense-organs: eyes, ears, nose, tongue, body and mind, mixed with an individual internal knowledge could create the origin of knowledge. But Theravada Buddhist philosophy emphasized that sensual perception through the six sense-organs accompanied by contemplation was the origin of knowledge. In the process of knowledge, Kant started from the form of sensibility, theory knowledge and then ultimate knowledge. Theravada Buddhist philosophy started its knowledge from sensual perception, external factors, contemplation and then ultimate knowledge. Kant classified knowledge into 3 levels: perceptual knowledge, conceptual knowledge and rational knowledge, but Theravada Buddhist philosophy had 6 levels, i.e. sensual perception, memory, view, higher knowledge, insight and enlightenment. Kant used the experience from sensual perception and machine of production as the criteria in knowledge judging, but Theravada Buddhist philosophy used wisdom resulting from mental development as its instrument.
References
กานต์ชัย จิรกนฺโต (แสงแก้ว), พระมหา. (2543). มโนทัศน์กับสิ่งที่มีอยู่จริงตามทรรศนะของพระพุทธศาสนา. วิทยานิพนธ์ศาสนศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย.
กีรติ บุญเจือ, ศ. (2538). ปรัชญาสำหรับผู้เริ่มเรียน. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์ไทยวัฒนาพานิช.
กีรติ บุญเจือ, ศ. (2545). เริ่มรู้จักปรัชญา. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยเซนต์จอห์น.
เกษม สญฺญโต (ลักษณะวิลาส), พระมหา. (2532). การศึกษาเชิงวิเคราะห์เรื่องทุกข์ในพระพุทธศาสนา. วิทยานิพนธ์ศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สภาการศึกษามหามกุฏราชวิทยาลัย.
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. (2547). วารสารพุทธศาสน์ศึกษา. กันยายน ? ธันวาคม. กรุงเทพมหานคร : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชัยวัฒน์ อัตพัฒน์. (2538). จริยศาสตร์. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพมหานคร : หจก. แสงจันทร์การพิมพ์.
ชัยวัฒน์ อัตพัฒน์. (2539). ญาณวิทยา. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ดับบลิว ราหุล, พระ ดร. (2547). พระพุทธสอนอะไร. แปลโดย ชูศักดิ์ ทิพย์เกษร และคณะ. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร : มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
เดือน คำดี, รศ.ดร.. (2526). ปรัชญาตะวันตกสมัยใหม่ . กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์โอเดียนสโตร์.
เดือน คำดี, รศ.ดร.. (2526). พุทธปรัชญา. กรุงเทพมหานคร : ภาควิชาปรัชญาและศาสนา คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ตรี นาคปทีป. (2564). บาลีอภิธานับปปทีปิกาพร้อมทั้งสูจิ. กรุงเพทมหานคร : โรงพิมพ์ไท.
ธรรมปิฎก, พระ. (2538). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 8, กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.
ธรรมปิฎก, พระ. (2544). พุทธธรรม (ฉบับเดิม) .กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์สหธรรมิก.
เนื่องน้อย บุณยเนตร. (2544). จริยศาสตร์ตะวันตก ค้านท์ มิล ฮอบส์ รอล ซาร์ทร์. กรุงเทพมหานคร : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
บุญมี แท่นแก้ว และคณะ. (2535). ญาณวิทยา. กรุงเทพมหานคร : ธนะการพิมพ์.
บุญมี แท่นแก้ว และคณะ. (2545). ปรัชญาตะวันตกสมัยใหม่. กรุงเทพฯ : สำหนักพิมพ์โอเดียนสโตร์.
บุญมี แท่นแก้ว และคณะ. (2538). พุทธศาสน์-ปรัชญา. พิมพ์ครั้งที่ 3, กรุงเทพมหานคร : โอ.เอส.พริ้นติ้ง เฮ้าส์.
ประยงค์ แสนบุราณ. (2548). ปรัชญาตะวันตกสมัยใหม่. กรุงเทพฯ : สำหนักพิมพ์โอเดียนสโตร์.
พิสิฐ สุขสกล. (2544). ความสัมพันธ์ระหว่างความรู้กับศีลธรรมตามจริยศาสตร์ของคานท์กับพุทธจริยศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหิดล.
ภาษิต สุภาสิโต (สุขวรรณดี), พระมหา. (2542). ชีวิตในอุดมคติตามทรรศนะของพุทธปรัชญาเถรวาท. วิทยานิพนธ์ศาสนศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย.
มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย, มูลนิธิ. (2525). พระไตรปิฏกภาษาไทย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.
มานพ กวิวํโส (นักการเรียน), พระมหา. (2535). การศึกษาเชิงวิเคราะห็เรื่องญาณวิทยาในพุทธปรัชญา. วิทยานิพนธ์ศาสนศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย.
ราชบัณฑิตยสถาน, กอง. (2530). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ. ศ. 2525. พิมพ์ครั้งที่ 3,กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์อักษรเจริญทัศน์.
ราชบัณฑิตยสถาน, กอง. (2543). พจนานุกรมศัพท์ปรัชญา อังกฤษไทย. กรุงเทพมหานคร : ราชบัณฑิตยสถาน.
ราชวรมุนี, พระ. (2529). พุทธธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 3, มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ในพระบรมราชูปถัมภ์พิมพ์เผยแพร่. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์ด่านสุทธาการพิมพ์.
ลักษณ์วัต ปาละรัตน์. (2542). ญาณวิทยาในพุทธปรัชญาเถรวาทเป็นประสบการณ์นิยมหรือไม่?. วิทยานิพธ์อักษรศาสตรดุษฎีบัณฑิต, บัณฑิตวิทยาลัย : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วชิรญาณวโรรส, สมเด็จพระมหาสมณเจ้า, กรมพระยา. (2520). ธรรมวิจารณ์. พิมพ์ครั้งที่ 23, กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.
วศิน อินทสระ, (2540). หลักคำสอนสำคัญในพระพุทธศาสนา. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.
วิทย์ วิศเวทย์. (2547). ทัศนะทางอภิปรัชญาในพุทธศาสนาเถรวาท. พุทธศาสตร์ศึกษา (กันยายน ? ธันวาคม), กรุงเทพมหานคร : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมภาร พรมทา. (2542). ?พุทธปรัชญา? มนุษย์ สังคม และปัญหาจริยธรรม. กรุงเทพมหานคร : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมัคร บุราวาส. (2542). ปัญญา. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์ศยาม.
สมัคร บุราวาส. (2544). วิชาปรัชญา. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์ศยาม.
สุเชาวน์ พลอยชุม. (2541). เอกสารประกอบคำบรรยายวิชาพุทธปรัชญาในพระสุตตันตปิฎก. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย (พระนักศึกษา รุ่นที่ 11 ปี 2541 จัดรวบรวมเข้าเล่ม).
สุรพงษ์ โสธนะเสถียร. (2545). วิทยปรัชญา. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพมหานคร : ประสิทธิ์ภัณฑ์แอนด์พริ้นติ้ง.
แสง จันทร์งาม. (2535). พุทธศาสนาวิทยา. กรุงเทพมหานคร : บรรณาคาร.
โสภณคณาภรณ์, พระ. (2529). ธรรมปริทัศน์ 2. พิมพ์ครั้งที่ 2, กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์ห้าง หุ้นส่วนจำกัด ศิวพร.
อุทัย อุทโย (ศิริภักดิ์), พระมหา. (2537). การศึกษาเชิงวิเคราะห์เรื่องตัณหาในพระไตรปิฎก. วิทยานิพนธ์ศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สภาการศึกษามหามกุฏราชวิทยาลัย.
Etienne Gilson, and thomas Langan. (1963). Modern Philosophy :Descartes To Kant. N.y.: Colonial Press Inc.
H.J. PATON,. (1967). The Categorical Imperative. New York : Harper & Row, Publishers, Inc.
Immanuel Kant. (1960). Religion within the Limite of Reason Alone, N.Y. : Harper & Row, Pulishers, Inc.
Immanuel Kant. (1970). Critique of pure Reason quoted in Horman Kemp Smith, Immanuel Kant ?s Critique of Pure Reason. London : Macmillan &Co. ltd.
John Locke. (1968). An Essay Concerning Human Understoanding qouoted in A.j. Ayer Bristish Empirical Philosohpers, Mass : Murray Printing Co.