INTEGRATION OF BELIEF IN KAMMA AND RESULT OF KAMMA IN THERAVADA BUDDHIST PHILOSOPHY WITH MAHAKAMMAVIBHANGA SUTTA
Keywords:
belief, Kamma, result of KammaAbstract
The objectives of this thesis were as follows:- 1) to study Kamma and result of Kamma in Buddhist philosophy, 2) to study the principles of Kamma in Mahakammavibhanga Sutta, 3) to integrate the belief of Kamma and the result of Kamma in Buddhist philosophy with Mahakammavibhanga Sutta, 4) to propose a model and create a new knowledge body on ?Integration of the belief in Kamma and the result of Kamma in Buddhist philosophy with Mahakammavibhanga Sutta?. This research is a documentary research and its data are collected from primary sources, such as the Tripitaka, Commentaries, academic documents and other relevant research works. In order to obtain a certain model on integration of the belief in Kamma and the result of Kamma in Buddhist philosophy with Mahakammavibhanga Sutta, in-dept interview is carried on from 9 specialists in Buddhism and philosophy.
The result of this research were found as follows:- 1. Kamma has its own duty and session in giving the obvious result to the one who badly behaves or well behaves. That person will definitely reap suffering result and blissful result according to his prier action. 2. Mahakammavibhanga Sutta categorizes Kamma and results of Kamma into 4 kinds referring to 4 kinds of people as follows; firstly, one who commits a sin will be reborn in the planes of loss and woe, evil states, perdition and hell. Secondly, the one who behaves badly will be reborn in blissful states of existence and heaven. Thirdly, the one who behaves well will be reborn in blissful states of existence and heaven, and lastly, the one who behaves well will be reborn in the planes of loss and woe, evil states, perdition and hell. 3.The belief in Kamma and retribution of Kamma in Buddhist philosophy integrated with Mahakammavibhanga Sutta shows that; 1) A person who commits a sin will be reborn in the planes of loss and woe, evil states, perdition and hell because he has done unwholesome continuously from the past to the present. 2) A person who did badly will be reborn in blissful states of existence and heaven because this person did more wholesome in the past existence. The result of wholesome conduct is being so powerful that the bad deeds in this life can not give an effect. 3) A person who behaves well will be reborn in blissful states of existence and heaven because he has done goodness continuously from the past existence to present. Therefore the benefaction will result in being reborn in blissful states of existence and heaven. 4) A person who behaves well will be reborn in the planes of loss and woe, evil states, perdition and hell because this person commits so much sin in the past existence that the sin is still affecting him accordingly. 4.The model and knowledge body on ?Integration of the belief in Kamma and the result of Kamma in Buddhist philosophy with Mahakammavibhanga Sutta indicated that Kamma has its own duty and session in giving the obvious result to the one who did unwholesome or wholesome definitely. The integration with Mahakammavibhanga Sutta is to present states or planes of existence where ones will inevitably reap the fruits of their wholesome and unwholesome actions. The model from the study can be summed up with ?BUM Model?. B refers to belief in Kamma and its result, U is used for understanding of Kamma and the result of Kamma, and M is for meritorious action.
References
มูลนิธิมหามกุฏราชวิทยาลัย. (2536). พระไตรปิฎกและอรรถกถาแปล ฉบับครบรอบ 200 ปี แห่งราชวงศ์จักรี กรุงรัตนโกสินทร์ พุทธศักราช 2525. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.
ขุนสรรพกิจโกศล. (2534). ปริจเฉทที่ 5 วิถีมุตตสังคหวิภาค. กรุงเทพมหานคร : มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ธีรโชติ เกิดแก้ว, ผู้ช่วยศาสตราจารย์. (2553). พุทธปรัชญา มิติการมองโลกและชีวิตตามความเป็นจริง. กรุงเทพมหานคร : บริษัท คอมเมอร์เชียล เวิลด์ มีเดีย จำกัด.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2545). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 11. กรุงเทพมหานคร : สหธรรมิก.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2546). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลศัพท์. กรุงเทพมหานคร : มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2552). พุทธธรรม ฉบับปรับปรุงและขยายความ. พิมพ์ครั้งที่ 19. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์บริษัทธรรมิก.
พระพรหมโมลี (วิลาศ ญาณวโร). (2541). กรรมทีปนีเล่ม 1. กรุงเทพมหานคร : สามัคคีสาร (ดอกหญ้า).
พระพรหมโมลี (วิลาศ ญาณวโร). (2545). กรรมทีปนี เล่ม 1. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์ (ดอกหญ้า).
พระเทพวิสุทธิกวี (พิจิตร ฐิตวณฺโณ). (2537). กฎแห่งกรรม. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.
วศิน อินทสระ. (2555). หลักกรรมและการเวียนว่ายตายเกิด. กรุงเทพมหานคร : บริษัทขุมทองอุตสาหกรรมและการพิมพ์จำกัด.
วัชระ งามจิตรเจริญ. (2552). พุทธศาสนาเถรวาท. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร : บริษัทโฟร์-วัน พริ้นติ้ง จำกัด.
สุนทร ณ รังสี. (2535). พุทธปรัชญาเถรวาท. กรุงเทพมหานคร : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุนทร ณ รังสี. (2550). พุทธปรัชญาจากพระไตรปิฎก. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
แสง จันทร์งาม, ศาสตราจารย์. (2550). กฎแห่งกรรม (กฎแห่งเหตุผลทางจิตวิญญาณในธรรมชาติ). เชียงใหม่: ธนุชพริ้นติ้ง.
สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก. (2553). อำนาจอันยิ่งใหญ่แห่งกรรม. กรุงเทพมหานคร : หสน.วิบูลย์กิจการพิมพ์.
สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส. (2529). สารานุกรมพระพุทธศาสนา. รวบรวมโดย สุเชาวน์ พลอยชุม. กรุงเทพมหานคร : มหามกุฏราชวิทยาลัยในพระบรมราชูปถัมภ์.
สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส. (2535). ธรรมวิภาค ปริเฉทที่ 2. พิมพ์ครั้งที่ 37. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.
นัฏกร อาชะวะบูล. (2546). ศึกษาหลักกรรมในพระพุทธศาสนาเถรวาทที่ปรากฏในละครโทรทัศน์ : เฉพาะกรณีเรื่อง ?เจ้ากรรมนายเวร. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต, บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สุจริต พรศิริประสาท. (2546). การศึกษาวิเคราะห์กฎแห่งกรรม : ศึกษาเฉพาะงานเขียนของ ท. เลียงพิบูลย์. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต, บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ผจญ คำชูสังข์. (2548). บาป : ศึกษาเชิงวิเคราะห์ในมโนทัศน์ของพระพุทธศาสนาฝ่ายเถรวาท. รายงานการวิจัย. กรุงเทพมหานคร : ภาควิชาปรัชญาและศาสนา คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
พระมหาประคองศักดิ์ อคฺคปญฺโญ (ชั่งแสง). (2541). ความเชื่อเรื่องโหราศาสตร์กับกฎแห่งกรรมของชาวพุทธไทยในปัจจุบัน. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต, บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัย มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาพิเชษฐ์ ธีรวํโส (ดอกรัก). (2534). การศึกษาเชิงวิเคราะห์เรื่องกรรมและสังสารวัฏในพุทธปรัชญาเถรวาทที่มีผลต่อการดำเนินชีวิตของพุทธศาสนิกชนไทยในปัจจุบัน. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตร มหาบัณฑิต, บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหารังสรรค์ ธมฺมรโส (แสงสีสม). (2551). ความสัมพันธ์ของกรรมและการเกิดใหม่ที่มีอิทธิพลต่อการระลึกชาติ. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต, บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาอภิศักดิ์ วรญาโณ (รินไธสง). (2552). การศึกษาวิเคราะห์การให้ผลแห่งกรรมที่ปรากฏในคัมภีร์อรรถกถาธรรมบท. วิทยานิพนธ์ศาสนศาสตรมหาบัณฑิต, บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย.
พระวิพัฒน์ อตฺตเปโม (เอี่ยมเปรมจิต). (2553). การศึกษาวิเคราะห์หลักกรรมและการให้ผลของกรรมในอรรถกถาธรรมบท. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต, บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระอุทัย จิรธมฺโม (เอกสะพัง). (2534). ทัศนะเรื่องกรรมในพระพุทธศาสนาเถรวาทและปัญหาเรื่องกรรมในสังคมชาวพุทธไทยปัจจุบัน. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต, บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระฤกษ์ดำรงค์ ปญฺญาธโร (จันทร์แสง). (2554). ศึกษาวิเคราะห์แนวคิดและรูปแบบการนาเสนอเรื่องกฎแห่งกรรมที่ปรากฏในละครโทรทัศน์ : เรื่องเย้ยฟ้าท้าดิน. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต, บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ฟื้น ดอกบัว. (2553). แนวความคิดเกี่ยวกับสังสารวัฏการเวียนว่ายตายเกิดในพระพุทธศาสนา. รายงานการวิจัย, กรุงเทพมหานคร : ศิลปาบรรณาคาร.