การศึกษาเชิงวิเคราะห์ความรุนแรงในภาพยนตร์ของเควนติน ทาแรนติโน่ ด้วยหลักปรัชญาและศาสนา

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์ดังนี้ 1. เพื่อศึกษาความรุนแรงในภาพยนตร์ 2. เพื่อศึกษาความรุนแรงในภาพยนตร์ของเควนติน ทาแรนติโน่ 3. เพื่อวิเคราะห์ความรุนแรงในภาพยนตร์ของ เควนติน ทาแรนติโน่ ด้วยหลักปรัชญาและศาสนา เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพซึ่งเน้นการวิจัยเชิงเอกสาร ศึกษาข้อมูลจากพระไตรปิฎก ตำราทางวิชาการ งานวิจัยและสารนิพนธ์ที่เกี่ยวข้องกับแนวคิดเรื่องการศึกษาเชิงวิเคราะห์ความรุนแรงในภาพยนตร์ของเควนติน ทาแรนติโน่ ด้วยหลักปรัชญาและศาสนา
ผลการวิจัย พบว่า ความรุนแรงในภาพยนตร์ พบว่า ความรุนแรงเป็นประเด็นที่ได้รับการนำเสนออย่างต่อเนื่องในภาพยนตร์ เนื้อหาความรุนแรงในภาพยนตร์ถูกนำเสนอไปในประเด็นที่หลากหลาย ทั้งความรุนแรงเชิงโครงสร้างและความรุนแรงทางกายภาพ ซึ่งความรุนแรงทางกายภาพนั้นเป็นที่คุ้นชินมากที่สุดในภาพยนตร์ มีความสอดคล้องกับแนวคิดเรื่องความรุนแรงในพุทธปรัชญาเถรวาทว่าความรุนแรงนั้น คือการก่อความชั่วอย่างหนึ่ง ซึ่งเป็นทางแห่งบาปหรืออกุศลที่เราไม่ควรก้าวล่วง เรียกว่าอกุศลกรรมบถ 10 แบ่งได้เป็น 3 ประเภท คือ กายกรรม 3 วจีกรรม 4 และมโนกรรม 3
ความรุนแรงในภาพยนตร์ของ เควนติน ทาแรนติโน่ พบว่า ภาพยนตร์แต่ละเรื่องของ เควนติน ทาแรนติโน่ มีแก่นความคิด ในการนำเสนอเกี่ยวกับเรื่องความรุนแรงเป็นหลักสำคัญ และมีความเชื่อมโยงกับหลักปรัชญา ความเสมือนจริงและสภาวะล้ำจริง ตามแนวคิดของ ฌอง โบดริยาร์ด และเชื่อมโยงกับหลักศาสนา คือ แนวคิดจากคริสต์ศาสนา เรื่องกิเลสและตัณหาของมนุษย์ และเรื่องทาสและการปลดปล่อย ส่วนแนวคิดจากพุทธศาสนาปรัชญาเถรวาท สอดคล้องกับเรื่องจริต 6 ว่าตัวละครเอกที่ปรากฏอยู่ในภาพยนตร์นั้นมีลักษณะ ชัดเจนว่าเป็นผู้มีจริตแบบโทสจริต และโมหจริต
วิเคราะห์ความรุนแรงในภาพยนตร์ของเควนติน ทาแรนติโน่ ด้วยหลักปรัชญาและศาสนา พบว่า ความรุนแรงในภาพยนตร์ของเควนติน ทาแรนติโน่ เมื่อพิจารณาตามหลักอกุศลกรรมบถ 10 นั้น ได้สะท้อนให้เห็นภาพของความรุนแรงได้ตั้งแต่ต้นทางจนถึงปลายทาง ตั้งแต่ความรู้สึกนึกคิดของตัวละคร (มโนกรรม) สะท้อนให้เห็นว่าตัวละครส่วนใหญ่ตกอยู่ในอำนาจความพยาบาทและมีมิจฉาทิฏฐิ ไม่สามารถประคองชีวิตให้ดำเนินไปอย่างถูกทำนองคลองธรรมได้ จึงเลือกแสดงออกถึงความรุนแรงนั้นออกมาทางกายกรรมและวจีกรรม การใช้ความรุนแรงในเชิงกายกรรมพบว่า ตัวละครมักใช้การฆ่าและทำร้ายกัน (ปาณาติปาต) มาเป็นเครื่องมือในการระบายความโกรธเกลียดและแก้แค้น ในเชิงวจีกรรม พบว่ามีการใช้ การโกหก (มุสาวาท) การพูดส่อเสียด (ปิสุณวาจา) และการพูดคำหยาบ (ผรุสวาท) มาทำร้ายตัวละครฝั่งตรงข้าม และความรุนแรงประเภทนี้มักเป็นชนวนก่อให้เกิดความรุนแรงในเชิงกายกรรมตามมา